MY FAITH IN MEDITATION
Koh Cheng Sai
SINGAPORE
R12013
In 1987, when I first came to Wat Amphavan to ordain as a novice monk at
the influence of my brother-in-law, Khee Mong and his friend, Ah Lim. I was already a married man with a son
and a daughter. Our objective was
to experience the life of being a monk with the believed that if I ordain as a
monk, my parent would be able to receive the merits. Before we arrived in Thailand, we do not
have any proper knowledge of the procedures and worst, I could not understand
Thai language.
Ever since I stepped into Wat Amphavan, my faith in the practice of
Buddhism has grown. In the
followings, I would briefly relate may personal experiences before and after my
practice of Vipassana in Wat Amphavan with the strict discipline and guidance of
my Upaccha, Luang Phor Jaran Dhitta Dhammo, whom I highly
revered.
In early January 1997, I got married and was an ordinary hawker selling
You Tiao (Thai-Phla-tang-quo) in Singapore. The stall was given to me by my late
mother whom I had helped since I was a young boy. Though I have two elder brothers, a
younger brother and two younger sisters, I was the one she trusted most. Being a part-time Tae-kwan-do black belt
instructor before, it had helped me a lot.
Kneading those flour dough manually with bare hands required a lot of my
strength and the work was tough because our business was
good.
Since young, I was not on good terms with my father as he rarely helped
my mother in her business despite being unemployed. Apart from the monthly allowance I had
given him, he would occasionally asked for extra money. As I realized that he had been spending
his money on gambling, smoking and womanizing. I refused to give him more. Out of anger, he took all the You Tiao
out from a container and threw it down the drain. These had made me so furious that I
would give him a kick. Luckily, my
wife, Soo Cheng (Soo Ngohs elder sister) and my two younger sisters had managed
to grab and pulled me back; shouting He is your father!
During the fifteen days as a novice monk, though I had learnt
kwa-yang-nor, sai-yang-nor, I still do not know much about meditation. Nevertheless, I felt good and had missed
my family very much. I realized
that I had so much responsibilities; to look after my family to look after my
father, my younger brother and to take care of the store. I did it with all my might as I knew I
had to carry out my duties well.
Once, I met my father and called him PA (Thai-Phor) which I had never
called him before. He was shocked
and acknowledged with tears in his eyes.
Later, my sister-in-law, Soo Ngoh, came to Wat Amphavan to meditate and
also helped out at the temple in supervising the practice of meditation. I was proud of her and glad that she
could supervise me so that I can continue my meditation. After her explanation, I can practice
with much ease. One day, while I
was doing my walking meditation, I kept thinking of my late mother and recalled
what she had spoken to me at her death-bed. It was almost seventeen years ago that
my mother had passed away and had almost forgotten about it. Even as a man, I could not hold back my
tears and had to excuse myself to stay behind the meditation sala to sob and
sob. As a usual practice, I
transferred and dedicated my merits to her.
Back in Singapore, my business is getting better and better. One day, my father felt ill and could
not walk. I have to drive and
carried him on my back to walk up and down the stairs, to and from the house to
the Chinese physicians shop to have him diagnosed. I had been doing this for months till he
was cured and could resume walking.
The Chinese physician was impressed with my effort that he wrote me a
Chinese word SIOW meaning filial piety.
Time has passed and now I had bought a factory with my brother-in-law who
was an engineer who knew how to manipulate with machinery to churn out dough and
working out formulas to keep frozen dough.
We have become the frozen dough distributor in Singapore for You
Tiao
As age was catching up, I grew thinner and thinner, suffering from
insomnia, poor appetite and felt tired all day. Week later, my eye sight began to
fail. Regardless of these factors,
I have to force my myself to be strong and went out to work as usual. My condition had made my family uneasy
and I was advised to consult a doctor as my health was deteriorating. The doctor told me I was suffering from
diabetes and the reading was rather high at about 500. I was also told that I need an operation
on my testicles as it was swelling and was very painful. I was only 42 years old then-the age my
mother passed away whom was also suffering from diabetes. It was the gene I had inherited from
her. I went to the Kwan-Imm Hood
Temple in Singapore with my wife to get my oracle reading. It read in this way, Nobody nor any
medicine could help you except by yourself. My wife came back sobbing thinking that
it was time for me to leave this world soon, just like my late
mother.
It was then my sister-in-law, Soo Ngoh, hastily called and pestered me to
go to Thailand to meditate.
Initially, I was reluctant to go because I was worried about my
work. Nevertheless, I followed her
to Wat Amphavan to meditate for seven days. Soo Ngoh told Luang Phor about my
situation and he replied Never mind, not to worry. Just meditate sincerely. I went for seven days meditation
faithfully. Before I left Wat
Amphavan, I paid my respect to Luan Phor and he gave me his blessing. I then went to pay my respect to Mae
Yai. She looked at me for a while
and asked me to bend down. She blew
over my head three times with chant and gave me her
blessing.
Khun Wee and her younger brother gave us a ride back to Don Muang
Airport. During the journey, I
suddenly began to perspire profusely despite not feeling warm. The air-con in the car was cool and
everyone in the car were feeling comfortable.
The next day, I had an appointment with the doctor and he examined me
again. After the examination, he
was puzzled and looked at me. He
said that my diabetes reading was back to normal. He was surprised as how I could
recovered just within a week. He
assumed that I had watched my diet well during my stay in Thailand which I did
not disclose about my meditation.
Anyway, I thought he might be a Christian and might not believe me. Now I have gained weight, strength and
looking healthy again. Finally, I
had understood the Kwan Imm oracle reading Nobody nor any medicine could
help you except by yourself
ศรัทธาในกรรมฐาน
โค เช็ง ไซ
สิงคโปร์
R120131
ปี พ.ศ. ๒๕๓๐
ข้าพเจ้ามาวัดอัมพวันเป็นครั้งแรก เพื่ออุปสมบทเป็นพระภิกษุตามคำชักชวนของขีม้ง
ผู้เป็นพี่เขยและอาลิ้มเพื่อนของเขา ตอนนั้นข้าพเจ้ามีครอบครัวแล้ว
และมีบุตรชายหนึ่งคน หญิงหนึ่งคน จุดประสงค์ของพวกเราในการมาบวช
ก็เพื่อต้องการหาประสบการชีวิตตอนบวช ด้วยความเชื่อที่ว่าถ้าลูกชายบวช
พ่อแม่จะได้รับส่วนบุญส่วนกุศลด้วย ก่อนมาเมืองไทย
เราสามคนไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับขั้นตอนและกระบวนการต่าง ๆ
และที่ร้ายยิ่งกว่านั้น ก็คือ พวกเราไม่เข้าใจภาษาไทย
นับแต่ย่างก้าวเข้ามาในวัดอัมพวัน
ศรัทธาที่มีต่อพระพุทธศาสนาก็เพิ่มพูนขึ้น ในเวลาต่อมา
ข้าพเจ้าก็สามารถเชื่อมโยงประสบการณ์ส่วนตัวที่มีมาก่อน
และหลังจากปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานที่วัดอัมพวัน
ซึ่งมีกฎระเบียบที่เคร่งครัดภายใต้การแนะนำสั่งสอนของพระอุปัชฌาย์ คือ
พระเดชพระคุณหลวงพ่อจรัญ ฐิตธมฺโม
ผู้ซึ่งข้าพเจ้าเคารพบูชาอย่างสูง
เมื่อต้นเดือนมกราคม พ.ศ. ๒๕๒๐ ข้าพเจ้าได้แต่งงานและมีอาชีพขายหยูเถียว (ปาท่องโก๋) อยู่ที่สิงคโปร์ โดยคุณแม่ผู้ล่วงลัยได้ทิ้งร้านเล็ก ๆ ไว้ให้ เป็นร้านที่ข้าพเจ้าเคยช่วยคุณแม่ขายมาตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นเด็ก แม้ข้าพเจ้าจะมีพี่ชายสองคน น้องชายหนึ่ง และน้องสาวอีกสอง แต่คุณแม่ก็ไว้วางใจข้าพเจ้ามากที่สุด อาศัยที่เคยเป็นครูฝึกเทควันโด้สายดำมาก่อน จึงช่วยได้มากเพราะการทำปาท่องโก๋ต้องใช้เรี่ยวแรงในการนวดแป้ง และก็เป็นงานหนัก เพราะว่าขายดี
ข้าพเจ้าไม่ค่อยกินเส้นกับคุณพ่อมาตั้งแต่เป็นเด็ก
เพราะคุณพ่อไม่ค่อยช่วยคุณแม่ ทั้งที่ไม่ได้ทำงานทำการอะไร
นอกเหนือจากรับเงินรายเดือนที่ข้าพเจ้าให้ คุณพ่อมักจะขอเพิ่มอยู่เนือง ๆ
ข้าพเจ้าเห็นว่าคุณพ่อใช้เงินหมดไปกับการพนัน บุหรี่ และผู้หญิง จึงไม่ยอมให้เพิ่ม
คุณพ่อโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถึงกับคว้าภาชนะบรรจุหยูเถียวไปเททิ้งในท่อระบายน้ำ
ข้าพเจ้าโกรธจัดถึงกับจะเข้าไปเตะคุณพ่อ แต่ถูกซูเช็ง ภรรยา (ซึ่งเป็นพี่สาวซูง้อ)
และน้องสาวอีกสองคนดึงตัวไว้ พร้อมกับตะโกนบอกว่า เขาเป็นพ่อเฮียนะ
ช่วงระยะเวลา ๑๕ วัน
ที่ข้าพเจ้าได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ แม้จะได้เรียนรู้ ขวาย่างหนอ
ซ้ายย่างหนอ ข้าพเจ้าก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกรรมฐานมากนัก
แต่ถึงกระนั้น ข้าพเจ้าก็รู้สึกดีขึ้น และคิดถึงครอบครัวมาก ข้าพเจ้าตระหนักว่า
ตัวเองมีภาระหนักที่ต้องดูแลครอบครัว ดูแลคุณพ่อ และน้อง ๆ รวมไปถึงดูแลร้าน
ข้าพเจ้าทำหน้าที่เหล่านี้เต็มกำลังความสามารถ ด้วยคิดว่าต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด
ครั้งหนึ่งข้าพเจ้าพบคุณพ่อและเรียกท่าน ป๋า
ซึ่งข้าพเจ้าไม่เคยเรียกมาก่อน
ทำให้ท่านตื่นเต้นและซาบซึ้งถึงกับน้ำตาคลอ
ในเวลาต่อมา ซูง้อ
น้องสาวภรรยาของข้าพเจ้าได้มาปฏิบัติ และช่วยสอนกรรมฐานอยู่ที่วัดอัมพวัน
ข้าพเจ้าภูมิใจและดีใจที่เธอสามารถให้คำแนะนำเรื่องการปฏิบัติ
ทำให้การปฏิบัติของข้าพเจ้าเป็นไปอย่างต่อเนื่อง และคล่องตัวขึ้น
วันหนึ่งขณะที่ข้าพเจ้ากำลังเดินจงกรมอยู่ จิตก็คิดไปถึงแม่ผู้ล่วงลับไปแล้ว
แล้วก็นึกถึงคำพูดของท่านก่อนตาย เกือบสิบเจ็ดปีที่ท่านจากไป
และข้าพเจ้าก็เกือบลืมไปแล้ว แม้จะเป็นชายชาตรี
แต่ข้าพเจ้าก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้
จึงหลบมาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หลังศาลาปฏิบัติ
ข้าพเจ้าแผ่เมตตาและอุทิศส่วนกุศลไปให้ท่านทุกครั้งที่ปฏิบัติกรรมฐาน
กลับมาอยู่สิงคโปร์แล้ว
การค้าของข้าพเจ้าก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ วันหนึ่งคุณพ่อล้มป่วยถึงกับเดินไม่ไหว
ข้าพเจ้าขับรถพาท่านไปหาหมอและต้องแบบท่านขึ้นลงบันไดจากบ้านไปถึงร้านหมอทั้งไปและกลับ
ข้าพเจ้าปฏิบัติเช่นนี้เป็นเวลานับเดือนกระทั่งท่านอาการดีขึ้นและเดินได้
หมอจีนที่รักษาคุณพ่อประทับใจในความเพียรพยายามของข้าพเจ้า
วันเวลาผ่านไป
และบัดนี้ข้าพเจ้าได้ซื้อโรงงานแห่งหนึ่งโดยเข้าหุ้นกับพี่เขยซึ่งเป็นวิศวกร
รู้วิธีทำเครื่องปั่นแป้ง และคิดสูตรการทำแป้งแช่เย็น
เราจึงกลายเป็นผู้ผลิตและจำหน่ายแป้งแช่แข็งสำหรับทำหยูเถียวในสิงคโปร์
เมื่ออายุมากขึ้น
ข้าพเจ้าเริ่มผอมลง ๆ และเป็นโรคนอนไม่หลับ เบื่ออาหาร
และรู้สึกเหน็ดเหนื่อยทั้งวัน หลายสัปดาห์ต่อมาสายตาก็แย่ลง จากอาการต่าง ๆ
ที่ปรากฏ ข้าพเจ้าจึงต้องต่อสู้กับตัวเอง เพื่อจะได้แข็งแรงและทำงานได้ตามปกติ
คนในครอบครัวเริ่มกังวลเมื่อเห็นข้าพเจ้าตกอยู่ในสภาพดังกล่าว
จึงแนะนำให้ไปหาหมอเนื่องจากสุขภาพทรุดลง ๆ
หมอบอกว่าข้าพเจ้าเป็นโรคเบาหวานและน้ำตาลในเลือดสูงขึ้นเกือบ ๕๐๐
และต้องเข้ารับการผ่าตัดลูกอัณฑะ เนื่องจากมันบวมและเจ็บมาก ตอนนั้นข้าพเจ้าอายุ ๔๒
เท่ากับอายุคุณแม่ตอนตาย คุณแม่ตายด้วยโรคเบาหวาน
และข้าพเจ้าได้รับถ่ายทอดโรคนี้จากท่านทางพันธุกรรม
ข้าพเจ้าไปที่วัดเจ้าแม่กวนอิมในสิงคโปร์เพื่อเสี่ยงเซียมซี ข้าพเจ้าอ่านเซียมซี
มีข้อความว่า ไม่มีใครหรือยาชนิดใดช่วยได้
นอกจากตัวของตัวเอง หลับมาบ้าน
ภรรยาของข้าพเจ้าร้องไห้สะอึกสะอื้น
ด้วยคิดว่าถึงเวลาที่ข้าพเจ้าต้องจากโลกนี้ไปเช่นเดียวกับคุณแม่
ช่วงนั้นเป็นเวลาเดียวกับที่ซูง้อ
น้องภรรยาข้าพเจ้าได้โทรศัพท์มาบอกให้ข้าพเจ้าไปเมืองไทย เพื่อเข้ากรรมฐาน
ข้าพเจ้าไม่เต็มใจไปเพราะห่วงงาน
อย่างไรก็ดีข้าพเจ้าก็ตามเธอไปวัดอัมพวันเพื่อเข้ากรรมฐาน เป็นเวลา ๗ วัน
ซูง้อกราบเรียนหลวงพ่อเกี่ยวกับเรื่องของข้าพเจ้า ท่านตอบว่า ไม่เป็นไร ไม่ต้องวิตก
ขอให้ตั้งอกใจตั้งใจปฏิบัติก็แล้วกัน
ข้าพเจ้าปฏิบัติอย่างมุ่งมั่นตลอดระยะเวลา ๗ วัน ก่อนจากวัดอัมพวัน
ข้าพเจ้าไปกราบนมัสการลาพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ท่านก็ได้ให้ศีลให้พรข้าพเจ้า
นอกจากนี้ยังได้ไปกราบแม่ใหญ่ด้วย แม่ใหญ่มองหน้าข้าพเจ้าอยู่ครู่หนึ่ง
แล้วบอกให้ข้าพเจ้าก้มศีรษะลง เป่าศีรษะให้สามครั้งพร้อมกับว่าคาถา
แล้วจึงให้ศีลให้พรเป็นลำดับสุดท้าย
คุณวีและน้องสาว
ให้เราโดยสารรถมาลงที่สนามบินดอนเมือง ระหว่างที่นั่งมาในรถ อยู่ ๆ
ข้าพเจ้าก็เหงื่อออกท่วมตัวทั้งที่ไม่รู้สึกร้อน เครื่องปรับอากาศก็เย็น
และทุกคนในรถก็รู้สึกสบาย
วันถัดมา ข้าพเจ้ามีนัดกับหมอ
และได้รับการตรวจเช็คร่างกายอีกครั้ง หลังจากตรวจเสร็จ หมอประหลาดใจมาก
จ้องมองข้าพเจ้าและบอกว่าปริมาณน้ำตาลในเลือดปกติแล้ว
หมอแปลกใจว่าข้าพเจ้าทำอย่างไรจึงสามารถคุมน้ำตาลได้ภายในหนึ่งสัปดาห์
และตั้งข้อสันนิษฐานว่าระหว่างอยู่เมืองไทย ข้าพเจ้าคงควบคุมเรื่องอาหารเป็นอย่างดี
ข้าพเจ้าไม่ได้เปิดเผยเรื่องการไปเข้ากรรมฐานให้หมอรู้
หมอคงจะเป็นคริสต์และอาจไม่เชื่อ หากข้าพเจ้าเล่าให้ฟัง
บัดนี้ข้าพเจ้าน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้น แข็งแรง และกลับมาสุขภาพดีเหมือนก่อน
ข้าพเจ้าเข้าใจแล้วที่เซียมซีวัดเจ้าแม่กวนอิมทำนายว่า ไม่มีใครหรือยาชนิดใดช่วยได้
นอกจากตัวของตัวเอง
แปลโดย รศ.ดร.สุจิตรา
รณรื่น