สัญญาใจ

โดย... เทพเทวี  ปาละวงศ์

R17011

            ดิฉันชื่อ  นางเทพเทวี  ปาละวงศ์  และสามีชื่อ  ผู้ช่วยศาสตราจารย์บุญมี  ปาละวงศ์  ปัจจุบันอยู่บ้านเลขที่  ๖๙/๕๒  หมู่ที่  ๑    ตำบลนครชุม  อำเภอเมือง  จังหวัดกำแพงเพชร  ได้มาปฏิบัติธรรมทีวัดอัมพวัน  อำเภอพรหมบุรี  จังหวัดสิงห์บุรี  เป็นเวลาติดต่อกันหลายปีและหลายโอกาสด้วยกัน

            สิ่งที่ดิฉันจะนำเรียนท่านผู้เจริญในธรรม     ของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็คือ    ประสบการณ์ชีวิตที่ได้ข้อคิดจากการให้พรของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ   เจ้าคุณพระเทพสิงหบุราจารย์(หลวงพ่อจรัญ  ฐิตธมฺโม)

            เมื่อวันที่  ๒๒  มีนาคม  พ.ศ.๒๕๔๓   ดิฉันได้ชวนสามีมากราบนมัสการหลวงพ่อด้วยจิตคิดทำบุญกุศลถวายจตุปัจจัยร่วมสร้างเสนาสนะตามอัธยาศัยของหลวงพ่อ  ในโอกาสคล้ายวันเกิดของดิฉันเอง  ดิฉันลืมบอกไปว่า  ดิฉันเกิดวันที่ ๒๐  มีนาคม  ๒๔๘๙  แต่ที่ต้องมากราบหลวงพ่อในวันที่  ๒๒  มีนาคม  ๒๕๔๓   ซึ่งไม่ตรงวันเกิด  เพราะสามียังไม่ว่างจากงานในการเดินทางจากจังหวัดกำแพงเพชร  ระยะทางประมาณ  ๒๐๐  กว่า  กิโลเมตร  โดยเริ่มออกเดินทาง  เวลาประมาณ  ๐๗.๓๐  น.  ได้อธิษฐานจิตตลอดเวลาว่าขอให้ได้พบและมีโอกาสได้สนทนากันหลวงพ่อด้วย  เมื่อดิฉันและสามีมาถึงวัดอัมพวัน  ปรากฏว่ามีรถยนต์จอดทั้งด้านในและด้านนอกวัดเต็มไปหมด  เมื่อไปถึงกุฏิหลวงพ่อได้ทราบจากคณะศิษยานุศิษย์ของท่านว่าวันนี้คณะนายตำรวจมาปฏิบัติธรรม เมื่อหลวงพ่อ  ฉันเพลเสร็จก็จะไปทำพิธีเปิด ดิฉันและสามีไปถึงวัดอัมพวันดูเหมือนจะเป็นเวลา  ๑๑.๐๐  น.  พอดี  จึงเข้าไปกราบท่านพร้อมกันคนอื่นๆ  ที่เฝ้ารออยู่พร้อมกับได้ถวายจตุปัจจัยร่วมสร้างเสนาสนะ  โดยมอบให้กับไวยาวัจกรของท่าน  หลวงพ่อได้ถามว่ามาจากไหน  ตอบหลวงพ่อว่า  มาจากจังหวัดกำแพงเพชร  หลวงพ่อมองหน้าดิฉันสักพักหนึ่งแล้ว  บอกว่าให้รอรับพรก่อนอย่าพึ่งกลับ  แล้วท่านก็หันมาบอกอีกว่า  ไม่นานจะได้รวยเป็นเศรษฐี  ดิฉันก็ได้แต่ปลื้มใจ  จึงตอบหลวงพ่อว่า  ขอให้สมปรารถนา

 

            จากวันนั้นเป็นต้นมาเวลาผ่านไป  ๓  เดือน  ประมาณปลายเดือนพฤษภาคม  ๒๕๔๓  สามีของดิฉันก็ล้มป่วยลง  จึงพาไปโรงพยาบาลทั้งของเอกชนและของรัฐบาล  ประมาณ  ๑  อาทิตย์  หมอตรวจรักษาให้ยาแล้วก็ให้กลับบ้าน  แต่อาการไม่ดีขึ้นแลย  ๒  อาทิตย์ต่อมา  อาการทรุดหนักลงทุกวันๆ  สามีเลยพูดกับดิฉันว่า  เขาคงไม่หายหรอกให้คุณกลับไปอยู่กับน้องคุณที่บ้านจังหวัดยโสธรก็แล้วกัน  มันคงเป็นโรคกรรมตามมา   

 

            ดิฉันเลยนึกขึ้นได้   อ้อ!  ที่หลวงพ่อบอกว่าไม่นานจะได้รวยเป็นเศรษฐีนั้น  ก็เพราะจะได้เงินค่าทำศพของสามีนี้เอง  ดิฉันก็เลยกับสามีว่า  ไม่ต้องการเงินของเขาแม้แต่บาทเดียว  ถ้าเขาจะตายก็ให้มอบฉันทะทั้งหมดให้แม่และน้องๆ  ของเขา  พอตื่นเช้ามาเลยบอกสามีว่า จะมานอนรอความตายอยู่ทำไม  ไปหาหมอที่โรงพยาบาลพิษณุโลกหรือที่กรุงเทพฯ  ให้เลือกเอา  ทั้งนี้เพราะดูอาการแล้วมันเพียบลงทุกวัน  เลยตัดสินใจไปโรงพยาบาลพิษณุเวช(โรงพยาบาลของเอกชน)  จังหวัดพิษณุโลก  โดยขอให้รถของสถาบันราชภัฏกำแพงเพชร  ซึ่งเป็นที่ทำงานของสามีไปส่ง  ไปถึงบอกหมอว่า  ให้ตรวจเช็คหมดทุกอย่าง  เมื่อหมอตรวจเสร็จก็บอกว่าต้องนอนค้างคืน  เพราะอาการที่ปรากฏในช่วงนั้น  คือ เป็นไข้  ท้องอืด  ผลการตรวจเลือดหมอแจ้งว่า  มีเม็ดเลือดขาวมากกว่าเม็ดเลือดแดง  หมอจึงถามว่าเคยไปเที่ยวป่าให้ยุงกันก่อนหน้านี้สัก  ๒-๓  เดือนไหม  ดื่มสุราหรือไม่  ก็ไม่ได้เคยไปเที่ยวป่าและไม่ดื่มสุรา

 

            เวลาประมาณบ่าย  ๕  โมงเย็นของวันที่ ๒  ในการเข้าพักรักษาตัว  สามีก็บอกดิฉันว่า คุณบอกให้หลวงพ่อจรัญ  ช่วยหน่อยเถอะดิฉันก็สวดมนต์นั่งสมาธิ  อธิษฐานจิตบอกหลวงพ่อให้ช่วยลูกด้วยเถอะ  สามีของลูกป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลพิษณุเวช ห้อง(จำหมายเลยไม่ได้)  ชั้น ๗  จังหวัดพิษณุโลก

 

            อาการป่วยของสามีดิฉันแทบไม่ได้นอนเลย  ประเดี๋ยวร้อน  ประเดี๋ยวหนาวตลอดทั้งคืน  พยาบาลเข้าออกทุกระยะ  ๔  ชั่วโมง  ช่วงประมาณตี  ๓ – ๔  ดิฉันฝันไปว่าหลวงพ่อจรัญไปเยี่ยม  แต่ไม่ได้เข้าไปในห้อง  ผู้ที่เข้าไปในฝันก็คือ ท่านเจ้าคุณพระราชสารโมลี เจ้าอาวาสวัดนาควัชรโสภณ (วัดช้าง)  อ.เมือง  จ.กำแพงเพชร  ซึ่งเป็นวัดที่เข้าไปช่วยงานของท่านตลอดมา

 

            พอรุ่งเช้าดิฉันก็เล่าให้สามีฟังว่า  หลวงพ่อจรัญมาแต่ไม่ได้เข้ามาหา  ผู้ที่เข้ามา คือหลวงพ่อวัดช้าง  ดิฉันก็ใจไม่ดี  เพราะคิดว่าหลวงพ่อท่านคงไม่ช่วยแล้ว  ก็ทำใจว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด  ก็ไม่ได้บอกให้น้องๆ  หรือใครทราบ  เพราะคิดว่าถึงบอกไปเข้าก็ช่วยอะไรเราไม่ได้  ตายก็ตายแทนเราไม่ได้  ก็อยู่กันเพียงสองคน  พอเวลา  ๑๐.๐๐ น.  ของวันที่ ๓  ในการเข้ารักษาตัวก็มีพระอาจารย์จากวัดนาควัชรโสภณ(วัดช้าง) กำแพงเพชร  ไปเยี่ยมจึงถามท่านว่า  รู้ได้อย่างไรว่ามาอยู่โรงพยาบาลนี้  ท่านบอกว่า  มาลงทะเบียนเรียนที่มหาวิทยาลัยนเรศวร  เลยโทรศัพท์เช็คตามโรงพยาบาลต่างๆ  ในจังหวัดพิษณุโลก  ทางโรงพยาบาลพิษณุเวช  เลยบอกว่ามีชื่อผู้ป่วยดังกล่าวเข้ามารักษาที่นี่  ๒  วันแล้ว  ก็เป็นเรื่องแปลก หลังจากนั้น  พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชสารโมลี  เจ้าอาวาสวัดนาควัชรโสภณ(วัดช้าง)  กำแพงเพชร  ก็ไปเยี่ยมพร้อมทั้งพระภิกษุสามเณร  จึงทำให้นึกทบทวนถึงความฝันที่พระเดชพระคุณท่านเจ้าคุณพระเทพสิงหบุราจารย์(หลวงพ่อจรัญ)  ไปเยี่ยมแต่ไม่ได้เข้าไปในห้อง  กลายเป็นพระเดชพระคุณพระราชสารโมลีเข้าไปเยี่ยมแทน  ก็เป็นจริงดังฝันทุกประการ  สามีรักษาที่โรงพยาบาลพิษณุเวช  ๕  วัน  จึงขออนุญาตหมอว่าจะกลับบ้านได้หรือไม่  หมออนุญาต  และออกใบนัดให้มาตรวจอีกครั้ง  หลังจากนั้นประมาณ  ๗  วัน  เมื่อกลับมาตรวจตามหมอนัด  หมอเห็นว่าอาการยังไม่ดีขึ้น  จึงบอกว่าอาจารย์ย้ายโรงพยาบาลหรือไม่ เพราะอยู่ที่นี่ค่าใช้จ่ายแพงหน่อย  นั่นคือหมอแนะนำเข้ารักษาที่ โรงพยาบาลของรัฐ จึงตัดสินใจย้ายไป  โรงพยาบาลพุทธชินราช  ซึ่งเป็นโรงพยาบาลของรัฐ  อยู่ห่างจากโรงพยาบาล  พิษณุเวชเพียง  ๑๐๐ – ๒๐๐ เมตร เท่านั้นเอง  โดยหมอจากโรงพยาบาลพิษณุเวช ได้ส่งตัวไปยังโรงพยาบาลพุทธชินราช  หลังจากหมอตรวจเสร็จก็จัดหาห้องพิเศษให้ทันที่  และโชคดีที่เหลือห้องพิเศษเพียงห้องเดียวอยู่ตึกไอซียู  เมื่อเข้าไปคืนแรก ดูเหมือนเจ้าของห้องไม่อนุญาต  พอคนไข้(หมายถึงสามีของดิฉัน)  ขึ้นเตียงนอน  เขาก็มาโยกเตียงไปมา  จนสามีนึกว่าเป็นดิฉันไปโยกเตียงคนไข้ ก็เลยบอกว่า  ไม่ได้โยก  และให้สามีกำหนดจิตและบอกเจ้าของห้องเขาและอย่าลืมสวดอิติปิโส  และแผ่เมตตาให้เขาด้วย  ในคืนนั้นดิฉันและสามีต่างก็สวดมนต์บทอิติปิโสและแผ่เมตตาให้เจ้าของห้อง  รวมไปถึงเจ้ากรรมนายเวรด้วย  จึงได้มีเวลาได้หลับนอนบ้าง

 

            แต่ในวันที่  ๒  ดิฉันเข้าห้องน้ำช่วงเวลาประมาณ  ๕ – ๖ โมงเย็นก็บอกสามีว่า  ขออาบน้ำก่อนนะคุณ  เมื่อ  อาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมาได้พบกับผู้หญิงนุ่งกระโปรงชุดสีเทายืนอยู่หน้าห้องน้ำ  ด้วยความตกใจจึงร้อง  อุ้ย!  สามีซึ่งนอนอยู่บนเตียงคนไข้ได้ยินจึงถามว่า  ทำไม ก็เลยบอกสามีว่า  ไม่มีอะไร  พอแต่งตัวเสร็จเลยบอกสามีว่า  เจ้าของห้องเป็นผู้หญิงชื่อนี้นะ (หมายถึงชื่อที่ทางโรงพยาบาลติดไว้ที่หน้าห้องว่าเป็นผู้บริจาคสร้างห้องพิเศษห้องนี้)  ถ้าหายป่วยกลับไปต้องทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เขาด้วย

 

            สามีพักรักษาอยู่โรงพยาบาลพุทธชินราช  ประมาณ  ๑๗  วัน  เราสวดมนต์แผ่เมตตาให้ทุกวันเหตุการณ์ต่างๆ  ก็ไม่เกิดขึ้น  แถมยังช่วยเหลือเราเสียด้วยซ้ำไป  เพราะการรักษาของหมอจะต้องให้ยาทางเส้นเลือดครั้งละ  ๒๐๐  ซี.ซี. ติดต่อกันช่วงห่างกันประมาณ  ๔  ชั่วโมง  ในช่วงดึกบางวันก็อ่อนเพลียหลับไปน้ำยาหมดขวด  เขาก็มาสะกิดให้เราตื่น  เพื่อเรียกพยาบาลเปลี่ยนยาให้  เป็นต้น

            ประมาณวันที่  ๑๗  กรกฎาคม  ๒๕๔๓  หมอแจ้งว่าอาการดีขึ้นแล้ว  กลับบ้านได้แล้ว  แต่ต้องตรวจซ้ำอีกครั้ง  จึงจะให้กลับบ้านได้  ในช่วงที่รอหมอเข้ามาตรวจ  พอดีมีพระอาจารย์มหาสุพิสิทธิ์  สำเภา  ซึ่งอยู่วัดนาควัชรโสภณ(วัดช้าง)  กำแพงเพชร  เดินทางไปกับน้องชายเพื่อจะรับกลับ   ท่านไปถึงก่อน  ๑๑.๐๐  น.  เล็กน้อย  ก็เลยไปซื้ออาหารมาถวายเพลท่าน  และถือโอกาสทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เจ้าของห้องไปเลย

 

            พอสามีหายป่วยเป็นปกติ  ตั้งแต่วันออกจากโรงพยาบาล ถึงวันครบรอบวันเกิดในปี  พ.ศ.๒๕๔๕ (สามีเกิดวันที่  ๑  กันยายน  ๒๔๘๖)   เลยชวนมาทำบุญที่วัดอัมพวัน  ได้ถวายจตุปัจจัยแด่หลวงพ่อ  จำนวน  ๑๐๐,๐๐๐ บาท  เพราะดิฉันได้อธิษฐานไว้ว่า  ไม่ต้องการเงินจากเขา  ต้องการให้เขามีชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดไป  เลยต้องมาทำบุญทำกุศลตาม  “สัญญาใจ”  ดังกล่าว

 

นางเทพเทวี   ปาละวงศ์

๖๙/๕๒  หมู่ที่ ๑

ตำบลนครชุม  อำเภอเมือง

จ.กำแพงเพชร  ๖๒๐๐๐

โทรศัพท์  ๐-๕๕๗๒-๑๔๖๐